Zamek w Mosznej

Moszna leży na szlaku komunikacyjnym łączącym Prudnik z Krapkowicami. Nazwa prawdopodobnie pochodzi od nazwiska Moschin, rodziny która tu przybyła w XVI wieku.

W 1679 r. właścicielami Mosznej  była rodzina von Skall. Po śmierci Marii von Skall, właścicielem został jej kuzyn, nadmarszałek dworu Fryderyka Wielkiego, Georga Wilhelma von Reiswitz. Z tego okresu pochodzi środkowa część zamku. W 1771 zamek zakupił na licytacji Heinrich Leopold von Seherr-Thoss. W 1866 Mosznę i zamek kupił Hubert von Tiele Winckler z Miechowic. W 1896 barokowy pałac częściowo spłonął. Syn właściciela  Franz Hubert odbudował i rozbudował zamek. W latach 1911-1913 wybudowano skrzydło zachodnie. Syn Huberta nie posiadał potomstwa wiec usynowił kuzyna, którego syn miał dziedziczyć majątek i tytuł hrabiowski. Jego rodzina mieszkała do końca wojny w zamku Moszna, uchodząc do Niemiec przed nadchodząca armia czerwoną.

Zamek podczas II wojny światowej nie został zniszczony , również nie rozgrabiono i nie zniszczono go później. Nie wszystko zostało wywiezione, zostało część mebli , wszystkie drzwi, marmury.

Po wojnie w latach 1972- 2013 mieścił się tam szpital psychiatryczny . Zamek (o powierzchni powyżej 7 tys.metrów kwadratowych) ma 365 pomieszczeń i 99 wież i wieżyczek. 

Piękna architektura przyciąga turystów. Zwiedzić można tylko niewielką część. Wiele pokojów to pokoje hotelowe do wynajęcia ( w skrzydle zachodnim) . W zamku znajduje się kawiarnia, restauracja z wyjściem do oranżerii,spa, reprezentacyjna klatka schodowa z krużgankiem( wystrój z drzewa sandałowego), biblioteka- "pokój pana", bawialnia, sala myśliwska, stylowe apartamenty, kaplica. 2 kominki ( może więcej) funkcjonują do teraz.

Pałac w Mosznej to zabytkowa rezydencja śląskiego rodu Tiele Wincklerów, dawnych potentatów przemysłowych. W parku znajduje się cmentarz, gdzie pochowani są członkowie rodu Wincklerów.

Park zajmuje około 200 ha. Obecnie część parku została wykupiona przez właścicieli stadniny. W parku rosną  azalie,  rododendrony około 200 letnie, 300-letnie dęby...

Słoneczko nie mogło się przebić przez gęste chmury ale już nie padało więc miło spacerowało się po parku słuchając śpiewu ptaków. Mam nadzieje , że ta duża ilość zdjęć nie zanudzi Was.